Dag 16 : Branson - Saint Louis

Dag 16 : Branson - Saint Louis 

Oh what a night. Om half vier word ik wakker van de jeuk. De bulten van de bed bugs zijn groter geworden. Bij Rob zijn het nog kleine ronde puntjes. Bij mij grote ronde schijven die vreselijk jeuken. Ik zie er niet uit. M’n nek en armen zitten vol. Daarbij ben ik gisteren door iets gestoken bij m’n oog net onder m’n wenkbrauw. En loop ik ook nog eens met een dik oog rond. Ik lig een uur te draaien. Dan val ik weer in slaap. Ik word wakker omdat ik weer lig te klappertanden van de kou. Ik vecht om de dekens met Rob en mummie me in. Om kwart voor zeven sta ik op. Totaal niet fit. De buren maken herrie, een hoop gesnurk, de bovenburen lopen de halve marathon in hun kamer en als ze gedoucht hebben komt bij ons water uit het plafond in de badkamer. Rob had er wat onder gezet dus elke 4 seconde hoorde je een druppel vallen. Ik ben toe aan m’n eigen bed. 

Een beetje chagrijnig lopen we naar het ontbijt. Ik meld weer de waterschade bij de receptie. Ze zijn gisteren komen kijken maar toen was het droog. Gezegd dat ze maar eens de douche moeten aanzetten in de kamer boven ons. Levensgevaarlijk dit. Je zou eens uitglijden. 

We maken pannenkoeken en nemen wat brood met ei. Weer word ik aangesproken door een mevrouw die m’n tattoo bewonderd. We praten even gezellig. Na het eten is het tijd om te gaan. 

Op de kamer kijk ik het volgende hotel na. Ik zie eigenlijk alleen maar slechte reviews op Google en besluit toch iets anders te boeken. Dan maar paar tientjes meer. Als dat is gelukt gaan we.

Na een klein uurtje rijden we in Springfield de Route 66 weer op. Nog twee dagen kilometers vreten en dan zijn we in Chicago. Ik moet wel bekennen dat ik me verkeken heb op de kilometers. We hebben een stuk meer gereden en langer in de auto gezeten dan normaal. Voor een volgende vakantie iets rustiger aan. 

Het stuk tussen Springfield en Lebanon is langs velden met koeien en er is niks te zien. We rijden de snelweg maar op in Marchfield.

Maar na 6 mijl gaan we er weer af. Hier is een mega Candy store en daarnaast the worlds largest gift shop. Hier vermaken we ons wel even met alles te bekijken. 

We rijden Lebanon in voor het Munger Moss motel. Aan de overkant vind je een oude bowling baan. 

Damn een regenbui. Het weer was even zo fijn. Geen zon wel prima temperatuur. Een verademing met de laatste dagen. Het is echter van korte duur die bui. Qua weer was het vandaag een prima dag. 

De volgende stop is in Uranus (ja kom maar met de grappen) hier hebben ze een klein dorp neergezet met allemaal flauwekul zoals een freak show, fudge store, dino’s, een gevangenis, werelds grootste Bell buckle. Zeker leuk om rond te lopen. 

Via de exit van Uranus gaan we naar devils elbow. Weer een iconische brug van de Route 66. 

Dan pikken we de totempole trading post in Rolla ook nog mee.

Iets verder heb je de Mule trading post. Deze is helaas dicht en staat te koop. De hillbilly is wel grappig om te zien. 

Het is tijd om even wat te eten. We zien een grote gele M waar we een crispy chicken en mcchicken pakken. We vullen de beker Fanta voor onderweg en gaan weer. 

Vandaag doen we iets meer snelweg. Ook omdat er tussendoor niks te zien is en we op tijd Saint Louis willen zijn. De gateway arch sluit om 17:00 en we willen graag met de tram naar boven. De kaarten zijn meestal snel uitverkocht. 

Via de snelweg komen we aan in Fanning. Bij deze trading post staat een mega grote schommel stoel. 

We rijden door naar Cuba. Het is maar een paar mijl van Fanning.  Daar vind je het wagon wheel motel. Ook een Route 66 icoon. In Cuba zelf zijn nog wat murals maar die missen we. 

We slaan het wax museum en de Metamec caves over. Daar hebben we geen tijd voor. We zetten de TomTom op een Wally’s voor een sign. Het is geen Route 66 attractie maar voor ons geld hij wel.

Wally’s is een mega tank station. Er zijn maar liefst 72 benzine pompen. En een mega winkel erbij waar we wat repen chocolade kopen. Een Snickers brownie en een payday (Iets met pinda’s). We hebben ze nog niet geproefd. 

We zetten koers naar de Gateway Arch. Onderweg ontvang ik een mail van Wyndham hotel group. Ik ben al een week aan het mailen met ze over het hotel in Maquoketa. Ze gaan het geld terug storten van het bed bug hotel. We krijgen een full refund. Dat is mooi. Het was toch ruim 85 dollar. 

Als we er bijna zijn zie ik de mural mile. Een hele muur vol met graffiti. Uiteraard stoppen we voor wat foto’s. 

We parkeren aan de riverfront voor 10 dollar en lopen de trappen op naar de arch. Deze valt onder NPS (national park service). Via het park kom je bij de ingang uit. Ik had op internet gezien dat er nog kaartjes waren maar toen we aankwamen was er alleen nog een tour om kwart voor vijf. We melden ons snel in de rij. Als we aan de beurt zijn wordt gezegd dat we niet samen kunnen gaan. Tja dan maar apart. Ik koop m’n kaartje (17 dollar pp) voor kwart over vier en Rob zou dan om vijf over half vijf gaan. Dan opeens kan Rob toch mee. We pakken snel het tweede kaartje. Kunnen we toch samen. 

We hebben wat tijd (half uurtje) te overbruggen. Er is een museum bij en na de  security check vermaken we ons daar. Als het bijna kwart over vier is sluiten we aan in de rij. Deze schiet alleen voor geen meter op. 

Hehe we zijn aan de beurt. We krijgen een oranje boarding pas waar een nummer op staat. Wij gaan in tram 5. De trams kunnen elk vijf personen vervoeren naar boven. Per keer kunnen er 8 trams gevuld worden. Dus 40 personen kunnen tegelijk naar boven. We krijgen tekst en uitleg en een stukje geschiedenis en mogen dan naar de trams. 

De tram is een kleine cocon zeg maar. Je moet niet claustrofobisch zijn mocht je naar boven willen. Je zit aardig op elkaar. In vier minuten zoef je naar boven. Het werkt als een reuzenrad, de bakjes blijven recht terwijl je toch de bocht om gaat. 

Boven heb je 16 ramen waar je door kunt kijken en sta je op 192 meter hoogte. Aan de ene kant zie je de Mississippi River en de staat Illinois, aan de andere kant de stad met oa het baseball stadion van de Cardinals (die net gespeeld hebben) en het oude courthouse. Je hebt een minuut of 8 boven. Dan ga je met hetzelfde groepje in 3 minuten weer terug naar beneden. 

We lopen nog een rondje in het park. Ik wil eigenlijk nog naar het baseball stadion maar het is een eindje lopen en Rob heeft er geen zin in. Ik ben eigenlijk ook wel klaar ermee. We lopen nog wel naar het parkje achter het courthouse om nog een foto te maken. Dan gaan we terug naar de auto. 

Ons hotel bevind zich in een buitenwijk van Saint Louis op een minuut of 20 rijden vanuit het centrum. We slapen in een comfort suites dit keer. En ik ben blij dat ik gewisseld heb. Een grote schone kamer met twee bedden. Geen gevecht om dekens vanavond. Yes. Na een grondige check ploffen we alles neer. 

We hebben de auto al zo goed als leeggemaakt. Er staat alleen nog wat drinken in. Morgen gaat de auto een parkeergarage in en die is op vijf minuten lopen van ons hotel. Ik wil alles zover in de koffer hebben dan. 

We hebben honger, het is al wat later. Naast het hotel ligt een Longhorn steakhouse. En die stond nog op het lijstje. We moeten even wachten eer we aan de beurt zijn. Langer als 10 minuten is het niet. Rob neemt de New York strip met een zoete aardappel met kaneel suiker en ik een Parmesan crusted chicken met een loaded potato. Beide krijgen we een salade erbij. Het is smullen en we rollen naar buiten. Gelukkig is het maar een klein stukje lopen naar het hotel. 

De douche is heerlijk en de lakens zijn zacht. Ik werk het verslag bij, zoek de foto’s uit en dan is het slaap tijd. 

Morgen onze laatste rij dag. We moeten nog ongeveer 300 mijl rijden. Ook dit gaat we weer doen deels via de Route 66 waar we weer leuke stops gepland hebben. En dan proberen we laat in de middag in Chicago aan te komen zodat we de stad al iets kunnen ontdekken. Maar dat is voor morgen. 

Werk ze allemaal en tot morgen !!