Dag 13 : Wichita - Tulsa

Dag 13 : Wichita - Tulsa 

Na een rustig avondje met de laatste afleveringen van cobra Kai na lang woelen in slaap gevallen. Er was zoveel licht in de kamer dat ik mn slaapmasker maar ben gaan pakken. Ik ben wel weer vroeg wakker. Vandaag moet Toef op controle en natuurlijk maak ik me een beetje zorgen. We hebben geen ontbijt erbij vandaag dus gaan we eens uit ontbijten. 

Vlakbij ligt een IHOP (international house of pancakes). We komen al jaren in de states maar zijn nog nooit bij een IHOP geweest. Rob pakt een 2x2x2 (2 eitjes, 2 bacon, 2 pannenkoeken) en ik de French toast (wentelteefjes). We zitten na de portie goed vol. 

Ondertussen belt Maud dat met Toef alles goed is. De drain zit er nog in. Er komt nog vocht uit. Ze heeft nog extra antibiotica meegekregen. En zaterdag is de volgende controle. De uitslag van het biopt was nog niet binnen. Afwachten dus. 

We gaan naar Wichita, naar de Keeper of the Plains. De Keeper of the Plains is een stalen sculptuur van 13,4 meter hoog gemaakt door Native American kunstenaar Blackbear Bosin. Hij heeft het aan de stad geschonken in 1974. Het staat aan de samenvloeiing van de rivieren Arkansas en Little Arkansas. Elke avond is de ring of fire waarbij vijf potten vuur worden ontstoken bij het beeld. 

Ons Route 66 avontuur gaat vandaag beginnen. Maar om daar te komen moeten we wel nog even 3,5 uur in de auto vertoeven. Na een dik uur rijden we Kansas uit en Oklahoma in. Staat nummer 6. Het is weer gelukt met het bord. 

Bij het welcome center staat zelfs nog een mooier bord. Kunnen we meteen even de beentjes strekken en een wc bezoek doen. 

Een afslag verderop tanken we. Alweer ja. 14 gallons - $ 46,20. We kunnen weer even. Dan is het door knallen tot Sapulsa waar het heart of Route 66 auto museum staat. 

Daar komen we rond 13:00 uur aan, murf gezeten. We betalen de entree van $6,50 pp en bekijken op ons gemak de auto’s. Het is niet super groot. Een klein half uurtje later staan we weer buiten. Buiten is trouwens de grote benzinepomp nog te zien. 

Via de oude Route 66 rijden we richting Tulsa. We hebben nog een korte stop bij een groot bison beeld, de guardian of the plaines. 

In m’n roadbook staan van allerlei stops gepland. De eerste is bij het Route 66 Tulsa sign. 

Dan rijden we door naar historical village. Hier staan wat oude treinen en is het visitor center gevestigd. Van de mevrouw krijgen we uitleg over de Route 66 in Tulsa en krijgen we kaart mee. Dan kunnen we op pad. 

Het is maar een stukje rijden naar Cyrus Avery Centennial Plaza waar twee beelden staan. Een oude koets met paarden komt een auto tegen. East meets west. Ook een stukje van de oude route 66 brug is hier te zien. Cyrus Avery wordt gezien als de birth father of the Route 66. 

We gaan verder de stad in. Naar het center of the universe. De plek zelf stelt niet veel voor maar de stenen cirkel is een mysterieus akoestisch fenomeen. Als je in het midden van de cirkel staat en een geluid maakt, wordt het geluid meerdere keren luider teruggekaatst dan het werd gemaakt. Het is je eigen versterkte echo kamer. En dat is wel cool natuurlijk. 

Om weer even terug te gaan naar de Route 66 gaan we naar Buck Atom, de space cowboy. Hij staat op het terrein van een voormalig tankstation en is 6,5 meter hoog. 

Naast Buck heb je een rariteiten winkeltje. En dat vinden we altijd leuk om even in de neuzen. 

We zien nog een paar murals. Een had ik toevallig om m’n lijstje staan. De andere pikken we ook even mee. 

De laatste stop is de gold driller. Deze staat buiten de stad en is eigenlijk geen Route 66 attractie. Dit 23 meter hoge standbeeld van een olie arbeider is het zesde hoogste standbeeld van de VS. Als we foto’s aan het maken zijn stopt een mevrouw. Ze wil wel even een foto van ons samen maken. Lief hoor. En dan rijdt ze ook weer door. 

We gaan naar het hotel. Van buiten ziet het er een beetje shabby uit maar de kamer is schoon. Ik ga naar het toilet maar als ik doorspoel loopt het water niet weg maar blijft het stijgen. Euh help !! Ik ga het melden bij de receptie. Als we zitten te wachten op de plopper horen we opeens het water weglopen. Hij doet het weer. Het zal wel goed komen hoop ik. 

We hebben trek. We hebben ook niks meer gehad na ons luxe ontbijt. Ja een handje chips en wat nootjes. Dus we lusten wel wat. In de buurt geen ketens waar we graag heen willen. Dus we gaan voor lokaal eten. We zien een Vietnamees restaurant genaamd Viet Huong met goede recensies op Google. En die zijn terecht. Rob neemt een noodles gerecht met loempia, gehakt en varkensvlees en ik een wonton noodle soep met geroosterd varkensvlees. De eigenaar zegt bij het afleveren van het eten dat als we het niet lekker vinden hij iets anders maakt. Maar dat hoeft niet. Het smaakt heerlijk. De borden gaan leeg. 

We gaan terug naar het hotel en ploffen op bed. Het was toch weer lang in de auto vandaag. Morgen gaan we verder met de mother road en rijden we naar Branson waar we twee nachtjes blijven. Onderweg is er genoeg te zien dus wij vervelen ons niet. 

Tot morgen !!